ملاحظات ورزشی که مبتلایان به دیابت باید بدانند

دیابت یک گروه از بیماری های متابولیکی است که در آن پانکراس یا انسولین کافی تولید نمی کند یا به درستی به انسولین پاسخ نمی دهد. دیابت یک اپیدمی جهانی است و اقلیت های نژادی و قومی به طور غیرمستقیم تحت تأثیر آن قرار می گیرند. در سال 2011، طبق گزارشی معتبر، 365 میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به دیابت شناخته شدند که منطقه غرب اقیانوس آرام بیشترین مبتلایان (به تعداد 131 میلیون نفر) را دارا بود. مناطق خاورمیانه و شمال آفریقا دارای بالاترین شیوع دیابت به میزان 11٪ بودند. منطقه آمریکای شمالی و کارائیب نیز دومین میزان شیوع دیابت با حدود 10.7٪ را به خود اختصاص دادند. در آمریکای مرکزی-جنوبی و آسیای جنوب شرقی، میزان شیوع دیابت 9.2٪ بود، در حالی که این میزان در اروپا 6.7٪ است. ضمنا آفریقا دارای کمترین میزان شیوع دیابت با میزان 4.5٪ است. با این حال، در آفریقا بیشترین میزان دیابتِ تشخیص داده نشده، وجود دارد. به این صورت که 78٪ جمعیت مبتلا به دیابت، از بیماری خود آگاهی ندارند. تخمین زده می شود که 9.3٪ جمعیت ایالات متحده یا به عبارتی 29.1 میلیون نفر (21 میلیون نفر تشخیص داده شده، 8.1 میلیون نفر تشخیص داده نشده) تحت تأثیر دیابت قرار دارند.
به طور گسترده ای ثابت شده است که جلوگیری از یک بیماری قبل از تشخیص آن، می تواند هزینه های مربوط به مراقبت های بهداشتی درمانی را کاهش دهد. علاوه بر این، شیوه زندگی فرد، از جمله فعالیت بدنی و الگوهای رژیم غذایی، می تواند بر شروع و پیشرفت بیماری های مزمن تأثیر بگذارد. افزایش فعالیت جسمانی و بهبود تغذیه یک استراتژی عملی برای کاهش خطر ابتلا به دیابت، در افراد سالم و حتی افراد مبتلا به دیابت نوع 2، می باشد. خوشبختانه اشخاص مبتلا به دیابت می توانند مزایای فعالیت بدنی از جمله افزایش انرژی، تنظیم شدن قند خون و کاهش عوامل خطرزای بیماری های مزمن را همچون افرادی که سالم هستند، را دریافت کنند. با این حال، افراد مبتلا به دیابت، و کسانی که بر تمرینات افراد دیابتی نظارت می کنند، باید از توصیه ها و محدودیت هایی که در روش ورزش افراد مبتلا به دیابت وجود دارد، مطلع باشند. طرح کلی این مقاله فعالیت های جسمانی ویژه و ملاحظات تغذیه ای ویژه افراد مبتلا به دیابت نوع 1 و 2 را مشخص می کند.

دیابت نوع 1

دیابت نوع 1 می تواند در هر سنی رخ دهد، اما اغلب در بین نوزادان و در اواخر دهه سوم زندگی تشخیص داده می شود. دیابت نوع اول زمانی رخ می دهد که پانکراس به علت نقص سیستم ایمنی بدن، و به دلیل تخریب سلولهای تولید کننده انسولین در پانکراس، مقدار کمی انسولین تولید می کند یا به طور کل تولید انسولین مختل می شود. این فرآيند منجر به وابستگي مادامالعمر به انسولين خارجي مي شود.

در مطالعه ای بر روی جوانان دیابتی، برآورد شد که 18،436 نفر از جوانان آمریکایی به تازگی به دیابت تشخیص داده شده خود پی برده اند. در سراسر جهان، سالانه حدود 78000 جوانان با دیابت نوع 1 تشخیص داده می شوند.

ورزش در مبتلایان به دیابت نوع 1

از ورزش منظم یا فعالیت های جسمانی می توان مزایای بسیاری از جمله خلق و خوی بهتر، خواب با کیفیت بالاتر و بهبود عوامل مختلف بیماری های قلبی عروقی مانند کلسترول و تری گلیسیرید را به دست آورد.

مزایای خاص دیگری برای افراد مبتلا به دیابت نوع 1 وجود دارد:

• ورزش می تواند کیفیت زندگی ویژه بیماران و البته افراد سالم را بهبود بخشد.
• فعالیت منظم می تواند حساسیت انسولین را افزایش یا بهبود دهد.
• ورزش باعث افزایش سوخت و ساز بدن می شود و نقش مهمی در تنظیم وزن بدن ایفا می کند.
• فعالیت فیزیکی، فشار خون و ضربان قلب را به هنگام استراحت و در طول تمرینات ورزشی کاهش می دهد.

افزایش خودکارآمدی برای حفظ سطح قند خون طبیعی با آگاهی از مزایای کوتاه مدت و بلند مدت کنترل بهینه و نحوه مدیریت قند خون قبل، در طول و بعد از ورزش می باشد. توصیه های عملی برای تعداد جلسات تمرین در هفته، شدت و مدت زمان، حالت و میزان پیشرفت ورزش در بخش افراد مبتلا به دیابت نوع 2 ذکر شده است. هر بیمار مبتلا به دیابت نوع 1، باید به دنبال آن باشد که مشکلات احتمالی را مدیریت کرده و اگر مشکلی در مدیریت سطح گلوکز خون رخ داد، از تیم مراقبت بهداشتی خود کمک بگیرید.

ملاحظات تغذیه ای در دیابت نوع 1

هیدراسیون برای تنظیم حرارت و عملکرد قلب و عروق در افراد فعال ضروری است، اما این موضوع برای افراد مبتلا به دیابت نوع 1 نیز به طور ویژه ای برای کمک به حفظ سطح قند خون مطلوب مهم می باشد. از دست دادن آب بدن، جذب مواد غذایی را کاهش و قند خون را افزایش می دهد. برای مصرف منظم مایعات در طول روز، توصیه شده که بیماران دیابتی یک یا دو ساعت قبل از شروع تمرین، 20 اونس (هر اونس معادل 30 میلی لیتر) مایع اضافی بنوشند و مصرف 28 تا 40 اونس مایع را برای هر 1 ساعت ورزش یا فعالیت در نظر بگیرند.

هر ورزشکار مرد و زن جوانی که به ورزش پرداخته و به قدرت عضلانی نیاز دارند (مثلا فوتبال، کشتی) ممکن است مصرف پروتئین غذایی یا مصرف مکمل های غذایی مرتبط با بهبود عملکرد را افزایش دهند. ما گوشت بدون چربی (به عنوان مثال، سینه مرغ، ماهی) را به عنوان منابع اولیه پروتئین توصیه می کنیم.

 آب رسانی برای تنظیم حرارت بدن و عملکرد قلبی عروقی در افراد فعال ضروری است اما برای افراد مبتلا به دیابت نوع 1 به طور ویژه ای مهم است، زیرا به حفظ سطح قند خون مطلوب کمک مهمی می کند.

کنترل سطح قند خون در دیابت نوع 1

جلوگیری از هیپوگلیسمی (کاهش قند خون) در افراد فعال مبتلا به دیابت نوع 1 اولین نکته مهمی است که باید به آن پرداخت. از آنجا که آنها انسولین مصرف می کنند، خطر بیشتری برای هیپوگلیسمی در طول ورزش و برای هیپوگلیسمی تأخیری پس از مدت زمان طولانی هوازی (60 دقیقه یا کمتر) و یا در ورزش بی هوازی آنها را تهدید می کند. این افراد باید قند خون خود را قبل، در حین و بعد از ورزش کنترل کنند. سطح قند خون قبل از فعالیت نباید کمتر 100 میلی گرم بر دسی لیتر یا بیشتر از 250 میلی گرم بر دسی لیتر باشد. مدیریت سطوح قند خون بسته به سن و نوع فعالیت متفاوت است. اما توصیه انجمن دیابت آمریکا (ADA) که مشابه اکثر سازمانهاست، شامل بررسی گلوکز خون حداقل 30 دقیقه قبل از ورزش است.

دوزهای انسولین قبل از غذا نیز ممکن است بسته به مدت زمان و نوع ورزش برای جلوگیری از هیپوگلیسمی ناشی از ورزش نیاز به تنظیم داشته باشد. برای سطح متوسط ​​ورزش (به عنوان مثال، پیاده روی، دوچرخه سواری تفریحی و آهسته، شوت بسکتبال و چمن زدن)، شما باید مراقب باشید که از هیپوگلیسمی حاد که ممکن است در طول یا بعد از تمرین رخ دهد پیشگیری کنید. برای فعالیت های فشرده و طولانی تر (مانند دویدن، مسابقه دوچرخه سواری و بازی بسکتبال)، ممکن است افزایش کربوهیدراتها ضروری و مراقبت های بیشتر برای جلوگیری از هیپوگلیسمی تأخیری (که می تواند بعدا در شب یا روز بعد رخ دهد) نیاز باشد. قند خون باید بلافاصله بعد از تمرین و یک تا دو بار، تا 2 الی 3 ساعت بعد از تمرین کنترل شود، به خصوص اگر تمرینات 60 دقیقه یا بیشتر باشد.

کاهش هیپوگلیسمی در دیابت نوع 1

برای جلوگیری از هیپوگلیسمی تأخیری، یک استراتژی عملی می تواند این باشد که پس از اتمام تمرین، یک دوی سرعت شدید به مدت 10 ثانیه انجام دهید. این استراتژی ممکن است از نظر فیزیولوژیکی این گونه اثبات شود که می تواند افزایش سطوح کاتکولامین ها و لاکتات را منجر شود. افزایش کاتکولامین، سطوح تولید گلوکز کبدی را از طریق گلیکوژنولیز تحریک می کند، که مانع از جذب گلوکز توسط عضله اسکلتی مرتبط با انسولین می شود و سطح قند خون را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 پایدار می کند. به همین ترتیب، سطح بالای لاکتات ناشی از دوی سرعت می تواند به تثبیت قند خون از طریق گلوکونئوژنز از طریق چرخه کوری کمک کند. علاوه بر این، این تمرین سرعتی شدید قبل از جلسه تمرین با شدت متوسط می تواند در تثبیت گلیسمی مفید باشد، اما باید برای تمرین با سرعت بالا، قبل از تمرین با شدت متوسط، گرم کردن به طور کاملا مناسبی انجام شود. تمرین دوی سرعت فقط باید در بیماران دیابتی ای که سالم بوده و هیچگونه منع مصرف ورزش شدید ندارند در نظر گرفته شود. هر شخص مبتلا به دیابت نوع 1 باید همواره به نظارت بر سطح گلیسمی خود ادامه داده و در صورت نیاز تنظیمات لازم را انجام دهد. اگر فردی به طور مزمن افزایش و کاهش در سطوح گلیسمی خود می بیند، ممکن است به تغییر دوز انسولین یا ایجاد تغییراتی در تغذیه خود با مشورت یک فرد متخصص یا متخصص غدد درون ریز نیاز داشته باشد. تیم مراقبت های بهداشتی می تواند از تغییرات گلوکز خون و اطلاعاتی که در مورد فعالیت ورزشی بدست می آید، برای تنظیم یک برنامه تندرستی مناسب استفاده کند.

 

سایر ملاحظات تمرینی در دیابت نوع 1

افراد مبتلا به دیابت نوع 1 می توانند با خیال راحت و به طور مؤثری ورزش کرده و از مزایای آن مانند دیگران استفاده کنند. با این حال، آنها باید توجه بیشتری به چگونگی واکنش بدنشان به تمرین نشان بدهد. آگاهی درمورد تعادل انسولین، غذا و فعالیت فیزیکی، و استفاده از استراتژی های مبتنی بر شواهد علمی برای به حداقل رساندن خطر هیپوگلیسمی در طول و پس از ورزش بسیار مهم است. این افراد همیشه باید موارد زیر را همراه داشته باشند، به خصوص زمانی که تمرین می کنند:

• کربوهیدرات زود جذب به هنگام کاهش سطح قند خون

• بطری آب برای حفظ آب رسانی کافی

• گلوکز متر و تجهیزات آن

•هشداردهنده های پزشکی (به عنوان مثال، دستبند پزشکی)

توصیه می شود این افراد همیشه یک دوست، مربی یا برخی دیگر از بزرگسالان را نزدیک خود داشته باشند که قادر به شناسایی و پاسخ سطح قند خون پایین آنها باشد. اگر میزان گلوکز خون آنها قبل از ورزش بالا است، یادآوری می کنیم تا خون یا ادرار خود را برای پی بردن به مقادیر کتون ها بررسی کنند. اگر در فرد مبتلا به دیابت نوع 1 کتون مثبت مشخص شد، از فعالیت ورزشی اجتناب کنید و مقابله با افزایش قند خون و کتون را توسط تیم مراقبت بهداشتی آموزش دیده شده شروع کنید. اگر قند خون یک شخص مبتلا به دیابت نوع 1، 250 میلی گرم در دسی لیتر یا بیشتر بوده و کتون نیز وجود داشته باشد، کودک یا بزرگسال هرگز نباید ورزش کنند. این وضعیت آنها را در معرض خطر توسعه کتواسیدوز دیابتی قرار می دهد.

 

دیابت نوع 2

تخمین زده شده است که  22 میلیون آمریکایی با دیابت زندگی می‌کنند و تعداد بیشتری از آن‌ها در معرض ابتلا به دیابت هستند، بنابراین ضروری است که محققان و پزشکان، پیشگیری و درمان را در اولویت قرار دهند. دیابت نوع دو، از ناتوانی عضله و دیگر سلول‌های بافت ها برای پاسخ مناسب به انسولین، مقاومت به انسولین و یا ترشح جبرانی ناکافی انسولین، ناشی می‌شود. دیابت نوع دو نسبت به دیابت نوع یک شایع‌تر است و 90 درصد از تمام موارد دیابت را نشان می‌دهد. خطر ابتلا به دیابت نوع 2 با سن، چاقی و عدم فعالیت بدنی افزایش می یابد. دیابت می‌تواند از هر کدام از این چهار معیار، تشخیص داده شود شامل هموگلوبین گلیکوزیله (A1c) شده در مقادیری بالاتر از 6.5%، گلوکز پلاسما ناشتایی بیشتر از 126 میلی گرم در دسی لیتر یا بیشتر، گلوکز دو ساعته 200 میلی گرم در دسی لیتر یا بیشتر در طول یک تست گلوکز دهانی، و یا علائم هایپرگلایسمی.

ورزش در مبتلایان به دیابت نوع 2

فواید مشابه حاصل از ورزش که در دیابت نوع یک (T1D) دیده می شود، در مورد افراد مبتلا به دیابت نوع دو (T2D) نیز صدق می کند. علاوه بر فواید ذکر شده قبلی، مانند خلق و خوی بهتر، خواب با کیفیت تر، و بهبود عوامل خطرزای بیماری قلبی عروقی، بیمارانی که مبتلا به دیابت نوع 2 هستند، می توانند با ورزش، کنترل بهتری از دو عامل؛ گلوکز خون و کاهش وزن متوسط را نیز تجربه می‌کنند، که می‌توانند به کاهش علائم، نشانه‌ها و حتی تشخیص دیابت نوع دو کمک کنند. فواید فعالیت جسمانی در دیابت نوع دو، می‌تواند از طریق چند دستور العمل اصلی که فرکانس، شدت، مدت، حالت، و میزان پیشرفت برای تمرینات ایروبیک و مقاومتی را تعیین می‌کنند به دست آید.

تست	مقادیر بالینی
هموگلوبین گلیکوزیله شده	کمتر از 5/6%
گلوکز پلاسمای حالت ناشتایی	مساوی یا کمتر از 126 میلی گرم در دسی لیتر
مقاومت گلوکز دو ساعته دهانی	مساوی یا کمتر از 200 میلی گرم در دسی لیتر
علام هایپرگلیسمی	سطوح گلوکز خون (بیش از 180 میلی گرم در دسی لیتر) تاری دید تکرُر ادرار سردرد مقادیر بالای گلوکز ادرار افزایش احساس خستگی

تمرینات هوازی در مبتلایان به دیابت نوع 2

* فرکانس: با حداقل 3 روز در هفته از ورزش با شدت متوسط شروع کنید و بیش از 2 روز متوالی بین جلسات تمرین وقفه ایجاد نشود، به این دلیل که بهبود عملکرد انسولین ناشی از ورزش کوتاه مدت می باشد (یعنی با انجام یک جلسه تمرین تا 48 ساعت حساسیت انسولین شما بالا می ماند و بعد از 48 ساعت اگر تمرین نکنید، مجدد این حساسیت کاهش می یابد یا به عبارت دیگر اثر جلسه تمرین قبلی بر بهبود عملکرد انسولین با وقفه بیش از دو روز بین جلسات از بین می رود). میزان توصیه شده تمرینات هوازی به عموم مردم 5 روز در هفته با شدت متوسط یا 3 روز در هفته با شدت بالا می باشد.

* شدت: شدت متوسط بین 40 تا 60 ضربان قلب ذخیره است، که در اکثر افراد مبتلا به دیابت نوع دو، شباهت زیادی به راه رفتن سریع دارد. مزایای اضافی را می توان از طریق تمرین با شدت بالا به میزان بیش از 60٪ ضربان قلب ذخیره، مشاهده کرد.

* مدت زمان: تمرینات شدید متوسط برای حداقل 150 دقیقه در هفته. این تمرین نیاز به پیوستگی ندارد و می تواند در جریان جلسات 10 دقیقه ای قرار گیرد (تا مجموع این جلسات در هفته به 150 دقیقه برسد).

* حالت: انواع مختلفی از ورزش های هوازی که از گروه های عضلانی بزرگ استفاده می کنند (به عنوان مثال، شنا کردن، دوچرخه سواری، پیاده روی، دویدن، قایقرانی).

*میزان پیشرفت: پیشرفت تدریجی، 10 % (نه بیشتر) افزایش در هفته در شدت ورزش یا مدت، برای به حداقل رساندن ریسک آسیب و بهبود سازگاری (انطباق) ورزش توصیه می‌شود.

تمرینات مقاومتی در مبتلایان به دیابت نوع 2

* فرکانس: 2 یا 3 روز غیرمتوالی در هر هفته با حداقل 48 تا 72 ساعت استراحت در بین هر جلسه تمرین مقاومتی که یک گروه عضلانی خاص را هدف تمرین قرار دهد.

* شدت: تمرین باید برای بهبود مطلوب در قدرت و عملکرد انسولین متوسط یا شدید باشد. شدت متوسط در حدود 50 % از یک تکرار بشینه (1 RM) و شدت زیاد از 75 % تا 80 % از  یک تکرار بیشینه (1 RM) شروع می‌شود.

* مدت: جلسه تمرین باید شامل 5 تا 10 تمرین و 10 تا 15 تکرار باشد که از تمام گروه‌های عضلانی بزرگ در بالاتنه، پایین تنه و مرکز بدن استفاده کنند. توصیه می‌شود که 1 تا 4 ست برای هر تمرین تکمیل شود.

* حالت: ماشین های مقاومتی و وزنه های آزاد باید حالت ابتدایی تمرین مقاومتی باشند. سایر انواع تمرینات مقاومتی با استفاده از باندها، کابل ها، وزن بدن و ... می توانند مورد استفاده قرار گیرند. علاوه بر این، تمرینات حرکات کاربردی (عملکردی) که به افراد اجازه می دهد فعالیت های زندگی روزمره (مانند راه رفتن، بالا رفتن از پله ها)  و فعالیت های ابزاری روزمره (مانند پخت و پز، انجام کارهای خانه) را شبیه سازی کنند، باید برای بهبود بیماری خاص و کیفیت کلی زندگی مورد توجه قرار گیرند.

* میزان پیشرفت: میزان پیشرفت باید آهسته باشد و تنها زمانی اتفاق می افتد که تعداد تکرارها در هرست به طور مداوم افزایش یابد. یک قانون معمول، قانون 2 برای 2 است، که نشان می دهد زمانی افزایش وزن وزنه باید رخ دهد که اگر فرد بتواند 2 تکرار بیشتر در ست آخر خود را در 2 جلسه تمرین متوالی مقاومتی انجام دهد. پیشرفت تمرینات مقاومتی به سه جلسه هفتگی با استفاده از سه ست از 8 تا 12 تکرار در 75 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه (1RM) باید هدف مطلوب برای افزایش قدرت باشد. دوره های ریکاوری بین ست ها بر اساس اهداف تمرین مقاومتی فرد (یعنی هایپرتروفی، حداکثر قدرت یا توان و استقامت) متفاوت است، معمولا از 30 ثانیه برای استقامت تا 3 دقیقه یا بیشتر برای حداکثر قدرت و توان متفاوت است.

کودکان مبتلا به دیابت نوع یک یا دیابت نوع دو، باید تشویق شوند که حداقل 60 دقیقه فعالیت جسمانی هوازی با شدت متوسط تا بالا و حداقل 3 روز در هفته در فعالیت های تقویتی عضله و استخوان شرکت داشته باشند. تمرینات هوازی و تمرینات مقاومتی  با شدت بالا در کودکان و بزرگسالان باید با احتیاط مورد استفاده قرار گیرد و پزشک باید اطمینان حاصل کند که افراد شرکت کننده در تمرین هیچگونه منعی در اجرای ورزش شدید را ندارد.

ملاحظات تغذیه ای در دیابت نوع 2

اگرچه یک برنامه غذایی مناسب و ثابت برای هر فرد مبتلا به دیابت وجود ندارد اما مهم است که هر فرد با یک متخصص رژیم غذایی و تیم سلامت و درمان در ارتباط باشد تا الگوهای غذایی را فرابگیرد که بتواند سطوح قندی و وزن خود را مدیریت کند. رژیم غذایی در افراد چاق یا یا مبتلا به دیابت نوع دو باید بر کاهش وزن در محدوه 5 % تا 7 % از وزن اولیه بدن تمرکز کند. این رژیم‌ها اصولا باید شامل مواد غذایی غنی از مواد مغذی (یعنی میوه‌ها، سبزیجات، غلات کامل و گوشت بدون چربی) در هنگام دستیابی به کسر انرژی مورد نظر باشند. شواهد کمی در اثر مصرف مکمل های اسیدهای چرب امگا-3، ویتامین ها، و یا مواد معدنی در  بهبود نتیجه در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو که کمبود رژیم غذایی ندارند، وجود دارد. توصیه می شود قبل از افزودن مکمل به رژیم غذایی با پزشک متخصص تغذیه مشورت کنید. علاوه بر این، بیماران مبتلا به دیابت نوع دو و هیپراسمولار هیپرگلایسمیک (HHS)، که یک عارضه ی ناشی از دیابت می باشد که قند خون بالا باعث کم شدن آب بدن می شود، باید توجه ویژه ای به مصرف آب و مدیریت مایعات داشته باشند. هیپراسمولار هیپرگلایسمیک که با گلوکز سرم بیشتر از 600 میلیگرم در دسی لیتر مشخص می شود، میزان اسمولالیته سرمی بیش از 330 mOsm / kg و بدون کتوز یا اسیدوز قابل توجه است که می تواند از طریق مدیریت مناسب قند خون جلوگیری شود. علائم کلاسیک هیپرگلیسمی می تواند شامل: پلیوریا (تکرر ادرار)، پلویدیسپیا (افزایش تشنگی)، پلویفاژیا (افزایش گرسنگی) و کاهش وزن باشد.

کنترل سطح قند خون در مبتلایان به دیابت نوع 2

سازمان های متعددی دستورالعمل های بالینی را برای بررسی توصیه هایی برای ورزش در بیماران مبتلا به دیابت، از جمله ADA، انجمن آمریکایی غدد و متابولیسم بالینی، و انجمن آمریکایی دیابت آموزش داده اند. به طور کلی، توصیه می شود افراد مبتلا به دیابت مراقبت های پزشکی را از یک تیم چند رشته ای با همکاری با تخصص در مدیریت دیابت، شامل پزشکان، دستیار پزشکان، پزشکان پرستار، متخصصین تغذیه، متخصصان ورزش، ارائه دهندگان سلامت روان، دندانپزشکان، متخصصان اطفال و داروسازان دریافت کنند. بیمار باید با تیم خودش کار کند تا یک طرح درمان فردی برای خود مراقبتی برای دیابت ایجاد کرده و اهداف درمان را برای تمام جنبه های مراقبت از دیابت خود تنظیم کند. فعالیت بدنی و ورزش به بهبود کنترل گلیسمی، عوامل خطر بیماری قلبی عروقی، کاهش وزن و بهبود سلامت کلی کمک می کند اما نقش آن در کاهش عوارض ناشی از دیابت به طور کامل درک نشده است. بیماران ممکن است یک کاهش قابل توجه بالینی در هموگلوبین گلیکوزیله شده با ورزش منظم، مستقل از تغییرات در شاخص توده بدنی (BMI) را مشاهده کنند.

پیشگیری در دیابت نوع 2

اگر چه ممکن است برخی از درمان های دارویی وجود داشته باشد که در کاهش خطر ابتلا به دیابت موفق بوده اند، اما مداخله شیوه زندگی و تغییر رفتار در میان روش های مؤثر برای کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع دو نشان داده شده است. مقاله‌ای که در ژورنال پزشکی نیوانگلند در مقایسه ای بین درمان دارویی، به ویژه متفورمین، و مداخله شیوه زندگی در گروهی  3،234 نفر از بزرگسالان  که در مرحله پیش دیابت قرار داشتند با شاخص توده بدنی متوسط 7/6±34 kg/m2 را داشتند، انجام شد. محققان دریافتند که شرکت کنندگان اختصاص‌داده‌ شده به گروه اصلاح سبک زندگی، کاهش وزن بدن و فعالیت جسمانی در این افراد نسبت به کسانی که به درمان دارویی یا گروه دارونما اختصاص داده شده‌ بودند، افزایش یافت. میزان شیوع دیابت در گروه مداخله شیوه زندگی و گروه درمان دارویی به ترتیب 58 و 31 در مقایسه با گروه دارونما پایینتر بود. علاوه بر این، میزان شیوع دیابت در گروه مداخله شیوه زندگی در مقایسه با گروه درمان دارویی 39٪ کاهش یافت.

مداخلات سبک زندگی باید شامل ترکیبی از رژیم غذایی، فعالیت جسمانی و روش‌های درمانی رفتاری با اهداف اصلی افزایش فعالیت جسمانی و کاهش وزن بدن باشند. استفاده از محدودیت چربی رژیم غذایی، اغلب یک استراتژی موفق برای کاهش وزن در این بیماران به دلیل چگالی کالری بالای چربی (9 کیلو کالری به ازای هر گرم) در مقایسه با کربوهیدرات یا پروتئین (4 کیلوکالری به ازای هر گرم) می باشد. کاهش مصرف مواد غذایی نیز کلسترول لیپوپروتئین کم چگال را کاهش می‌دهد که با ریسک بالاتری برای عارضه های قلبی عروقی در آینده همراه است.

ارزیابی کاملی از سوابق ورزشی مراجعه کننده و سطح انگیزه، گام های لازم برای تسهیل تغییر رفتار از طریق اصلاح شیوه زندگی است. از طریق ارزیابی سابقه ورزشی و سطح انگیزه، ممکن است موانع بالقوه ای را بشناسید که توانایی یا آمادگی مراجعه کننده شما را برای ایجاد تغییرات محدود می کند. این موانع می تواند شامل آسیب جسمانی که نیاز به جراحی دارد، محدودیت های احساسی یا اجتماعی مانند عدم حمایت از طرف خانواده و دوستان، استرس مالی و کاری و یا مشکلات مدیریت زمان باشند. آگاه بودن از موانع، به شما کمک می‌کند برنامه‌ای برای مشتری خود ایجاد کنید که بر روی گذر از این موانع و تغییر تمرکز او بر روی مزایایی که ممکن است ناشی از این تغییرات سبک زندگی باشد، عمل کند. عبور از این موانع ممکن است چالش برانگیز باشد، به همین دلیل است که ما توصیه می‌کنیم که هر مراجعه کننده را به طور جداگانه درمان کرده و به روش‌هایی که متناسب با سطح انگیزشی و آمادگی وی برای تغییر است، تشویق کنیم. نظریه‌های تغییر رفتار، مانند مدل باور سلامتی و مدل تئوری انتقالی (که مراحل تغییر نیز نامیده می‌شوند)، سازه‌هایی را ارائه می‌کنند که ممکن است به طور مستقیم یا غیر مستقیم بر میزان موفقیت مراجعه کننده در مسیر کاهش وزن و برنامه اصلاح سبک زندگی تاثیر بگذارد. ما توصیه می‌کنیم که با نظریه‌های تغییر رفتار مختلف آشنا شوید، اگر چه کاربرد این نظریه‌ها و توصیه‌های خاص برای تطبیق نظریه‌های مناسب با یک مداخله برای مراجعه کننده شما فراتر از حیطه این مطلب است.

و در آخر...

ورزش کردن و تغذیه سالم هر دو تأثیرات قابل توجه و طولانی‌مدت بر روی مدیریت دیابت دارند. ترکیبی از تمرینات مقاومتی و تمرینات هوازی به طور کلی برای بیماران مبتلا به دیابت بهترین است و باید به صورت یک برنامه فردی و پیشرونده باشد. اگر چه استفاده از هر دو تمرینات ورزشی هوازی و مقاومتی بیشتر، موجب بهبود کنترل گلوکز خون می‌شود، با این حال به تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه چه میزان هزینه کالری، مدت‌زمان تمرین، یا حالت تمرین اثرگذار هستند مورد نیاز است. متخصصان سلامت و تندرستی باید از این توصیه‌ها به عنوان راهنما برای کار با مراجعینی که مبتلا به دیابت هستند، استفاده کنند، در حالی که توجه دقیق به نظارت بر احساس مراجعه کننده در جایی که میزان گلوکز خون قبل، حین و بعد از ورزش تغییر می کند، مورد توجه قرار دهند.

 

.

مطالب مرتبط

برچسب ها
دیابت ورزش قند خون انسولین تغذیه رژیم غذایی رژیم درمانی

نام کاربری :